alkoholem - piłem przecież wino, a przed obiadem whisky z Sylwią -

- Kurde - odezwała się z podziwem Imogen, kręcąc głową. -
Momentalnie zesztywniała z wściekłości, po chwili jednak uświadomiła sobie, że nie powinna przywiązywać do tych słów aż takiej wagi. Nieznajomy popełnił pomyłkę. Co prawda bardzo
- Jeśli zechcę, to zaraz ściągnę tę przepaskę - zagroziła.
detektyw... - Daremnie próbował sobie przypomnieć nazwisko.
- Myślałam, że zamierzasz nas opuścić?
- I co?
przemawia i do ciebie, kiedy nań patrzysz.
rozmawiali z sobą od rana.
zastanawiał się, czy to nie sama Izabela umyślnie nie wysyła jego
Powóz wspinał się coraz wyżej. Nagle przed nimi,
Imogen prychnęła z pogardą.
- Zdecydowanie. Przewiewny w lecie, zaciszny w zimie. Ten twój
Zaskoczyła go, bo tylko się roześmiała.
niewolnicą i zamknięcia jej w luksusach haremu, gdzie nie mogłoby jej podziwiać żadne inne męskie oko, gdzie byłaby poza zasięgiem

- Cóż - powiedział z zagadkowym uśmiechem - przyznaję, że niektóre części pałacu przydałoby się nieco odnowić.
- Jego Królewska Wysokość książę Walii. No, wiesz... Księciunio. - Spojrzał na nią z
Dziś wieczór zrobi następny krok. Starannie złożyła list i schowała do koperty, ale pozostawiła ją w widocznym miejscu na biurku. Obok stała róża, którą tego ranka przysłał jej Edward. Wahała się, ale po chwili uległa pokusie i dotknęła białych, delikatnych płatków. Gdyby życie było równie słodkie i proste, westchnęła. Parę minut później zastukała do kancelarii księcia Carlise’a. Sekretarz, który jej otworzył, skłonił się sztywno i od razu zaanonsował ją księciu. Gdy weszła do gabinetu, Carlise czekał na nią, stojąc za biurkiem.
- To co, śliczny? – Nachylił się nad nim, otumaniając chłopaka swoim zapachem.
Parthenia posłała mu smutny uśmiech, a potem zwróciła się do Rosjanina:
- To wspaniała perspektywa. - Ostrożnie starła mu smugę brudu z twarzy. - Widzę,
może mu zaufać. Sądząc z jego wytwornego mieszkania, potrafiłby ocenić wartość kamienia i
wszystko mieszać. Jestem winna śmierci tamtego człowieka!
przestaniesz ode mnie uciekać. Nie brak ci odwagi. Masz jej więcej niż wszystkie kobiety,
Lieven starała się bowiem, by odnosił sukcesy towarzyskie. Zdaniem Aleca przystojny rodak
tkaninie.
korespondencji.
- Moja praprababka. - Zadowolony z reakcji Belli, dotknął jej dłoni. - Namalowała setki obrazów i wszystkie powędrowały na strych. W jej czasach kobiety mogły traktować malarstwo wyłącznie jako hobby.
- Mamy na ten temat inne zdanie - mruknął Reeve.
tym celu spożytkować pieniądze, przeznaczone na odkupienie domu.